فناوری که امروز ما آن را به عنوان صفحه نمایش‌های لمسی می‌شناسیم، نخستین بار در سال 1971 در مرکز تحقیقات دانشگاه کنتاکی آمریکا توسط دکتر هرست برای بررسی سریعتر داده‌های مختلف پایان نامه‌های دانشجویان اختراع گردید که البته مانند نمونه‌های امروزی شفاف و حساس نبود. پس از آن بود که ویژگی‌های جالب توجه این تکنولوژی موجب شد تا به سرعت بسط پیدا کند و حتی امروز در کامپیوترهای بدون کیس نیز به کار گرفته شود.
استفاده از تکنولوژی Touch در کامپیوترهای بدون کیس که محصولاتی هستند که در آنها تمامی قطعات سخت‌افزاری و لوازم جانبی نظیر اسپیکر، وبکم، میکروفون و…روی قاب نمایشگر تعبیه شدهاست، بسیار مورد توجه کاربران ویژه قرار گرفته است و کاربری آنها را بر روی یونیت‌های دندانپزشکی، اتاق عمل، سالن انتظار فرودگاهی، صندوق فروشگاه‌ها و…بسیار رونق بخشیده است. برای مثال، کامپیوترهای بدون کیس msi علاوه بر این ویژگی، قابلیت نصب بر روی دیوار(Wall Mount) را نیز دارند و این مزیت در سهولت انجام کارها بسیار اثربخش است. دو ویژگی صفحه نمایش لمسی و نیز قابلیت نصب بر روی دیوار در کامپیوترهای بدون کیس در مواردی که دیگر نیازی به کیبورد و موس نخواهد بود به صرفه‌جویی در فضا کمک شایانی می‌کند.
کاربرد کامپیوترهای بدون کیس  msi با صفحه نمایش لمسی در نمایشگرهای اطلاعات عمومی، کیوسک‌های اطلاعاتی، نمایشگر توریستی، اطلاعات تجاری و سایر نمایشگرهای الکترونیکی قابل استفاده توسط افراد متعدد با دانش رایانه‌ای محدود، رستوران‌ها، سیستم‌های خرده‌فروشی جهت انجام کار با سرعت بیشتر، خودپرداز بانک‌ها(ATM) سیستم حمل و نقل، و باجه‌های فروش بلیط بسیار آسان خواهد بود.
در سیستم های نظارت و خودکارسازی، از سیستم‌های نظارت تجاری گرفته تا خودکارسازی داخلی استفاده از کامپیوترهای بدون کیس با صفحات نمایش لمسی مهم بوده و مدیران می‌توانند با استفاده از واسط‌های گرافیکی، نظارت بر کارکردهای پیچیده را در زمان معین با یک لمس ساده صفحه نمایش انجام دهند.
استفاده از صفحات لمسی در کامپیوترها، هنگام آموزش رایانه، باعث برقراری آموزش تعاملی و سرگرم‌کننده می‌شود و زمان آموزش در نتیجه هزینه آن را کاهش می‌دهد. تکنولوژی یاریگر، زمانی که به همراه نرم‌افزارهایی مثل صفحه کلیدهای روی صفحه نمایش و یا سایر تکنولوژی های یاریگر به کار روند، می‌توانند منابع رایانه‌ای را برای افرادی که قادر به استفاده از سایر ابزارهای ورودی مثل موشواره یا صفحه کلید نیستند، دسترس‌پذیر گرداند. در این کاربرد بهتر است برای هر لمس یک پاسخ گرافیکی یا صوتی در نظر گرفته شود تا کاربر از پذیرفته شدن دستور خود اطمینان حاصل نماید، درست شبیه به اتفاقی که در دستگاه‌های خودپرداز شاهد هستیم.